Mijn dochtertje kwam naar mij toe dat ze niet kon slapen, omdat ze met dingen in haar hoofd zat.

Ze had een situatie op school, waarin ze voor zichzelf op moest komen en dat durfde ze niet. Haar hoofd vertelde haar dat ze weg moest rennen en zij zag deze plaatjes in haar hoofd. Als ze dit niet deed, dan zou ze haar vriendinnen verliezen.

Wegrennen voelde niet goed, maar het beeld in haar hoofd was erger. Dus bleef ze waar ze was en kon er niet van in slaap komen. Ik vertelde haar te stoppen met luisteren naar haar hoofd en de rest van haar lichaam te gebruiken.

Je bent meer dan je hoofd!

We verkenden samen wat er voor gevoelens waren en wat deze betekenden. Onder de angst zat uiteindelijk een boosheid en een heel duidelijke wil. Tijd om moedig te zijn, gebruik de boosheid maar als kracht. Niet om de ander voor zijn bakkes te slaan, maar om te staan voor wat jij wilt.

De volgende ochtend was er nog een laatste poging van haar hoofd om er onder uit te komen. Pap is er echt geen andere manier dan moedig zijn en voor mijzelf opkomen? Nee, die is er niet. Veranderen en dingen anders doen dan je gewend bent is de eerste keer spannend. Hoe vaker je iets doet hoe normaler het wordt. De spanning neemt af.

‘S avonds thuis was ik natuurlijk benieuwd hoe het gegaan was. Ze keek me aan met een grote grijns en vertelde me lachend dat het gelukt was. Op mijn vraag, hoe ze het gedaan had, zij ze, dat vertel ik lekker niet.

Ik moest er hard om lachen, de opluchting en trots op haar gezicht vertelde mij alles wat ik wilde weten. Een mens die in balans is en niet alleen een hoofd aan het roer.